ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ ΔΕΝ ΝΙΚΗΘΗΚΑΝ!

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ ΔΕΝ ΝΙΚΗΘΗΚΑΝ!
Ο αγώνας των εργαζόμενων στους δήμους, ήταν ένας μακρύς σε χρόνο και πολύμορφος αγώνας που οφείλεται καθαρά ξεκάθαρα στις διαθέσεις των εργαζόμενων. Με την πραξικοπηματική είσοδο του Μανιτάκη στο μητρώο απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων και διαγραφή των υπαλλήλων των υπηρεσιών που δεν έστειλαν λίστα απολύσεων, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προσπαθούσαν να διασπάσουν τους εργαζόμενους που κινητοποιούνται. Ελπίζοντας ότι θα κινήσουν τους αορίστου χρόνου που δεν ήταν στις πρώτες λίστες ενάντια στους συναδέλφους τους που ήταν. Οι εργαζόμενοι δεν μπήκαν απέναντι στους συναδέλφους τους. Ξέρουν ότι οι απολύσεις δεν αφήνουν κανέναν στο απυρόβλητο. Είτε με τις ιδιωτικοποιήσεις, είτε με την αξιολόγηση των υπηρεσιών, σε απολύσεις οδηγούν οι συμφωνίες της κυβέρνησης με τα ξένα και ντόπια αφεντικά της.
Στην πορεία του αγώνα οι εργαζόμενοι ξεκαθάρισαν ότι δεν μπορούν να περιμένουν από τους δημάρχους λύση στο πρόβλημά τους, ξεκαθάρισαν ότι δεν είναι στην ίδια πλευρά. Ξεσκεπάστηκαν και αποκαλύφθηκε ότι δουλειά τους είναι η εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικής της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Στην αναμέτρηση θα τους έχουν απέναντί τους. Τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουν με τους εχθρούς και τους φίλους του κινήματος.
Οι πολύμορφες και πολυήμερες κινητοποιήσεις στους ΟΤΑ έκλεισαν με μια ανακοίνωση της ΕΕ της ΠΟΕ ΟΤΑ, που λίγο πολύ αφήνει να εννοηθεί ότι το κλείσιμο είναι κλιμάκωση. Προσφιλής τακτική σε όλη τη διάρκεια να βαφτίζεται κλιμάκωση, η αποκλιμάκωση. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την ανακοίνωση: «Η απόφασή μας για τη μη συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων με τη σημερινή μορφή τις επόμενες ημέρες, δεν σημαίνει αναστολή και κλείσιμο του αγώνα μας, αλλά πρώτα από όλα την προετοιμασία για μια νέα πιο δυναμική και συνολική επανεκκίνησή του με τα νέα δεδομένα …»
Είναι καινούργια θεωρία το ότι οι αγώνες δεν μπορούν να οργανωθούν στην εξέλιξή τους, αλλά πρέπει να γυρίσουν και να σκεφτούν οι ειδικοί, σαν να είναι ιδιοκτησία τους και οι διαθέσεις των εργαζόμενων.
Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ. Αυτοί διέλυσαν το συνδικαλιστικό κίνημα, βάζουν πλάτη στις αντιλαϊκές πολιτικές, όποτε αναγκάστηκαν να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις από την πίεση και την οργή του κόσμου, τις υπονόμευσαν. Ήθελαν εξ αρχής λάιτ κινητοποιήσεις μαζί με τους δημάρχους, άντε να κλείσει καμιά υπηρεσία, χωρίς απεργία, τις μέρες που οι δήμαρχοι έκλειναν τα δημαρχεία με αποφάσεις της Κεντρικής Ένωσης Δήμων, αλλά υπολόγισαν χωρίς τους εργαζόμενους. Τελικά οι εργαζόμενοι τους την έφεραν, χρειαζόταν μόνο το κουδούνι της έναρξης και αυτό χτύπησε με την πρώτη συμβολική κατάληψη. Έκαναν συνελεύσεις, πήραν αποφάσεις και πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Πιέστηκαν οι δήμαρχοι και πήραν πίσω τις αποφάσεις για αναστολή λειτουργίας των δήμων, πίεσαν για να στείλουν τις λίστες. Κόντρα σε όλα τα εμπόδια, απειλές για μαζικές απολύσεις, τρομοκρατία και καταστολή, κράτησαν έναν δύσκολο αγώνα αλλού τρεις μήνες, αλλού δυο και στους περισσότερους πάνω από ένα μήνα, κατανοώντας ότι μόνο έτσι μπορούν να απαντήσουν στην βάρβαρη ολομέτωπη επίθεση.
Δυστυχώς στο ίδιο πνεύμα και η ανακοίνωση της Αυτόνομης Συνδικαλιστικής Κίνησης (ΣΥΡΙΖΑ) αναφέρει: «Τις μέρες των γιορτών θα τις αξιοποιήσουμε για να ανασυντάξουμε και τις δυνάμεις μας μετά από ενάμιση μήνα συνεχών απεργιών , καταλήψεων και κινητοποιήσεων. …Προσπαθήσαμε να υπάρχουν καθ όλη την διάρκεια των κινητοποιήσεων ομόφωνες αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου και της Εκτελεστικής Επιτροπής που θα δίνουν δύναμη και ελπίδα στους συναδέλφους μας.» Η ενότητα για την ΑΣΚ, είναι η κοινή απόφαση με την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ και όχι η αποκάλυψη του διαλυτικού ρόλου τους που θέλει τους εργαζόμενους στη γωνία. Το αν μια απόφαση προωθεί το κίνημα δεν εξαρτάται από το εάν είναι ομόφωνη, αλλά από την κατεύθυνση την οποία θέτει και εξυπηρετεί. Γι’ αυτό και η ομοφωνία που επεδίωξε η ΑΣΚ ούτε πήγε μπροστά το κίνημα, ούτε ενίσχυσε την αντίσταση. Αντίθετα απογοήτευσε εργαζόμενους γιατί ήταν σε σαφώς δεξιά κατεύθυνση. Η ομοφωνία με εχθρικές στο κίνημα δυνάμεις, δεν μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα τους ενωτικούς αγώνες. Λειτουργεί σε βάρος του αγώνα, αποπροσανατολίζει, καλλιεργεί αυταπάτες και ηττοπάθεια σ’ αυτούς που ήταν στον δρόμο, που κοντραρίστηκαν και ζητούσαν με αγωνία κλιμάκωση και οργάνωση.
Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) που δεν εκπροσωπείται στο Γενικό Συμβούλιο, μετά τον αντιδημοκρατικό αποκλεισμό συνέδρων στο 41ο συνέδριο, παρεμβαίνοντας στη συνεδρίαση της ΕΕ, που αποφάσισε την τελευταία 48ωρη απεργία των εργαζομένων στους δήμους, υπογράμμισε «ότι η κήρυξη νέας απεργίας με το στοιχείο της χαμηλής συμμετοχής και το αποσπασματικό πλαίσιο της Ομοσπονδίας, οδηγεί στον εκφυλισμό του αγώνα», σύμφωνα με το 902.gr. Σύμφωνα με την Πανελλαδική Γραμματεία ΟΤΑ του ΠΑΜΕ: «Απέναντι στην αντεργατική – αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει κυβέρνηση, αστικό κράτος, ΕΕ και πλουτοκρατία «απαιτείται ενιαίος αγώνας όλων των κλάδων του Δημοσίου, παλλαϊκός αγώνας για να μπλοκαριστούν τα αντιλαϊκά μέτρα, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις». Και ενώ έχει δυνάμεις σε όλους τους δήμους, εκλογικά είναι η δεύτερη δύναμη στον κλάδο, δεν έθεσε πουθενά το πλαίσιό της για να το υποστηρίξει στις συνελεύσεις, να δυναμώσει τον αγώνα και να παλέψει την ταξική κατεύθυνση, όπως την εννοεί. Η γραμμή της, δημιούργησε προβλήματα σε αγωνιστές που είναι στις γραμμές της, δυσκολία να εκφράσουν την άποψή τους ακόμη και τα στελέχη της σε συνελεύσεις. Πολλές φορές αναγκαζόταν να τοποθετούνται χωρίς πρόταση, να περιμένουν την απόφαση της ΠΟΕ ΟΤΑ σαν “μάνα εξ ουρανού”, ενώ οι εργαζόμενοι ήταν πιο μπροστά. Δημιουργούσαν μπέρδεμα και αποπροσανατολισμό στους εργαζόμενους. Πρότειναν σε συνελεύσεις να κλιμακώσει η ΠΟΕ ΟΤΑ με νέες μορφές κινητοποιήσεων.Όσο και αν ρωτούσαν οι εργαζόμενοι δεν πήραν απάντηση στην ερώτηση ποιες είναι οι μορφές που μπορούν να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους καλύτερα και πιο μαζικά χωρίς απεργία, ποιοι θα τις υλοποιήσουν και πως. Και ακόμη κάτι που αφήνει αναπάντητο. Μέχρι να οργανωθεί ο αγώνας με όλους τους κλάδους δεν πρέπει να γίνονται απεργίες; Που θα βρεθούν και θα συντονιστούν οι αγώνες; Θα ξεκινήσουν μαγικά; Μάλλον έχουν καταλήξει, θα συντονιστούν με τον εαυτό τους.
Η Ταξική Πορεία με προκηρύξεις και με την συμμετοχή των αγωνιστών της, όπου είχε δυνάμεις, προσπάθησε να στηρίξει ιδεολογικοπολιτικά τους συναδέλφους, να κατανοήσουν τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης και ότι αυτό που έχουν μπροστά τους είναι η αναμέτρηση με το σύστημα της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης. Και η αναμέτρηση αυτή μπορεί να γίνει μόνο έξω από κυβερνητικές ή εκλογικές αυταπάτες. με μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες, για να μπορέσει να συγκροτήσει τους εργαζόμενους να δώσει προοπτική νίκης στον αγώνα τους και σε περίπτωση που δεν υπάρξει νίκη, να τους προφυλάξει από την απογοήτευση ώστε να κάνουν ψύχραιμα τον απαραίτητο απολογισμό και να δουν τι ήταν αυτό που δεν έγινε, να οργανωθούν για να δώσουν τις επόμενες μάχες. Και θα είναι πολλές.
Σ’ αυτή τη κατεύθυνση θα συνεχίσει, θα ενισχύσει την κατεύθυνση της συγκρότησης των εργαζόμενων, για να αντισταθούν, να διεκδικήσουν και να φτάσουν τον αγώνα τους στην ανατροπή της πολιτικής της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.

Τασούλα Γκενίδου
μέλος της Πρωτοβουλίας Αγώνα Δυτικών Συνοικιών

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ - ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ - ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ - ΕΠΙΜΗΚΥΝΣΗ….

Λέγανε ΠΡΙΝ…

ΝΕΟΙ ΦΟΡΟΙ - ΝΕΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ - ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ - ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ - ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ…

Κάνουν ΜΕΤΑ…

Συμπολίτισσες, Συμπολίτες,

  Δυο μήνες μετά τις εκλογές και η κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) που θα «επαναδιαπραγματευόταν» το μνημόνιο και θα έδινε ανάσα στο λαό που έχει συνθλιβεί στις μυλόπετρες του ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ και της Τρόικας, ξεμασκαρεύτηκε πλήρως. Η περίφημη «επαναδιαπραγμάτευση» έγινε «αναθεώρηση» και τελικά πλήρης και απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου όπως επιτάσσουν ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.

Οι διακηρύξεις και οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρες:

 ●  Ξεπούλημα δημόσιων οργανισμών (ΟΠΑΠ, ΟΣΕ, ΔΕΗ, λιμάνια, αεροδρόμια, Εγνατία, τεράστιες παραλιακές εκτάσεις, Αστέρας Βουλιαγμένης, ΕΥΑΘ, ΛΑΡΚΟ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ και ο κατάλογος συνεχίζεται). Το αποτέλεσμα θα είναι να χαριστούν ουσιαστικά στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο κερδοφόρες επιχειρήσεις και πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας και να χρυσοπληρώνουμε για υπηρεσίες που είναι βασικές ανάγκες μας (ρεύμα, νερό, θέρμανση, μετακινήσεις).

●   Περικοπές τουλάχιστον 3,5 δις ευρώ στα προνοιακά επιδόματα και έρχονται επιπλέον οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις .

●   Λήψη μέτρων 14 δις ευρώ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια και άμεσα μέτρα 4 δις. Η περίφημη ελάφρυνση των αδύναμων στρωμάτων θα εξαντληθεί στην αμφίβολη μείωση του ΦΠΑ σε ορισμένα είδη (π.χ. τουρισμός-εστίαση που είναι και αίτημα των ιδιοκτητών ξενοδοχείων και εστιατορίων).

●   Η προεκλογική υπόσχεση για  πιθανή κατάργηση και  αποσύνδεση του τέλους ακινήτων (χαράτσι) από τη ΔΕΗ, διαγράφηκε με μιας μετά από τις επιταγές της τρόικας. Ας φανταστούμε, αν σε ένα τόσο απλό ζήτημα η κυβέρνηση αναγκάζεται να αναδιπλωθεί και να υποταχθεί, τι θα κάνει σε σοβαρότερα ζητήματα.      

●   Εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με αυτήν του πετρελαίου κίνησης. Ο επόμενος χειμώνας θα είναι πλέον βαρύς όχι μόνο από τις χαμηλές θερμοκρασίες αλλά και από τη διαφαινόμενη αδυναμία αντιμετώπισής του.      

●   Επίσης είναι δηλωμένη η πρόθεσή τους για πλήρη κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, όπως και η πρόθεσή τους να δημιουργήσουν οικονομικές ζώνες με μισθούς πολύ χαμηλότερους από τις συλλογικές συμβάσεις.

●   Στον τομέα των δημοκρατικών δικαιωμάτων όμως οι υποσχέσεις θα τηρηθούν. Περισσότερη καταστολή. Περιορισμός και απαγόρευση διαδηλώσεων. Πλήρης κατάργηση του φοιτητικού ασύλου. Αγορά σύγχρονων μέσων (εδώ λεφτά υπάρχουν!) αντιμετώπισης του εχθρού λαού, των εργαζομένων, των ανέργων, των απεργών, των μεταναστών. Εφαρμογή των τρομονόμων. Πρόσφατα στην Τούμπα είχαμε τη συντονισμένη επιχείρηση της αστυνομίας σε στέκια και σπίτια που κατέληξαν σε συλλήψεις νέων αγωνιστών και απόδοση βαριών κατηγοριών. Σε μια εποχή που η αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - τρόικας αμφισβητείται μαζικά, σε μια εποχή έντονης αστάθειας του πολιτικού συστήματος, ο μόνος τρόπος καθυπόταξης του λαού είναι το μαστίγιο.

Συμπολίτισσες, Συμπολίτες,

Ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που καλούμαστε όλοι-ες να αντιμετωπίσουμε είναι οι δυσβάσταχτοι φόροι που επιβάλλονται μετά από τη μείωση του αφορολογήτου και τις αλλαγές στη φορολογική κλίμακα. Οι εφορίες δουλεύουν με εντατικούς ρυθμούς και στέλνουν τα μπιλιετάκια (της τάξης των 1600 ευρώ κατά μέσο όρο) στην ήδη εξαθλιωμένη ελληνική οικογένεια που τα τελευταία δύο χρόνια έχει δει το εισόδημά της να μειώνεται δραματικά και να βιώνουν την ανεργία πλέον περισσότερα από ένα μέλη της. Το αποτέλεσμα είναι να τινάζεται στον αέρα ο οικογενειακός προγραμματισμός και μάλιστα με απειλές για κατασχέσεις μισθών, συντάξεων αλλά και περιουσιακών στοιχείων.

 Η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να θολώσει τα νερά, κάνει λόγο για περισσότερες δόσεις και για «ευκολίες πληρωμής». Για όλους εμάς, όμως, που γνωρίζουμε ότι αδυνατούμε πλέον να ικανοποιήσουμε τις βασικές καθημερινές μας ανάγκες είναι ξεκάθαρο πως οι διευκολύνσεις αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά ΑΦΑΙΜΑΞΗ σε δόσεις!!!

Χρειάζεται οργάνωση και μαζική απάντηση. Η Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας σας καλεί να αγωνιστούμε όλοι και όλες μαζί για την κατάργηση αυτών των αντιλαϊκών- αντικοινωνικών και καταστροφικών για όλους μας μέτρων.

«Εύκολα μπορείς να φέρεις βόλτα έναν λαό. Φτάνει μονάχα να του πεις ότι κινδυνεύει η χώρα και να καταγγείλεις όποιον διαφωνεί πως δεν είναι πατριώτης και πως εκθέτει τη χώρα σε κίνδυνο. Αυτό το δόγμα εφαρμόζουν πιστά οι «ομιλούσες γραβάτες» οδηγώντας τις κοινωνίες και τους λαούς στην εξαθλίωση και στην αποκτήνωση.

Ως πότε θα τους ακούμε;  Ως πότε θα τους υποφέρουμε;  Ως πότε θα τους ανεχόμαστε;  ΩΣ ΠΟΤΕ;

Και εμείς; Τι περιμένουμε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν κι οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν! Οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν! Από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλουμε τα δόντια!
Τέτοια περιμένουμε;»
Μπ. Μπρεχτ

ΑΥΤΟΙ  ΤΟΣΑ  ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΝΑΝΕ…. ΕΣΥ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ;

            Τριάντα χρόνια σε κυβερνούν…

                                                                                                Γιατί εσύ τους διάλεγες!

Τριάντα χρόνια σε κατακλέβουν..

                                                                                                Όμως εσύ τους διάλεγες!

Τριάντα χρόνια σε κοροϊδεύουν…

                                                                                                            Όμως εσύ τους δέχεσαι!

Σε τριάντα χρόνια διέλυσαν

την χώρα σου και τις ελπίδες σου…

                                                                                                Όμως εξακολουθείς και τους δέχεσαι!

Τριάντα χρόνια πολιτικής ανεπάρκειας,

 υποκρισίας, σκανδάλων, ατιμωρησίας…

                                                                                                            Κι’ όμως ακόμα τους δέχεσαι.!

Και τώρα τα τελευταία τρία χρόνια

Εξακολουθούν να σε δουλεύουν, να σε κουρεύουν μισθούς-συντάξεις να κλείνουν τα μαγαζιά σου, να σε διώχνουν απ’ την δουλειά σου, να σε στέλνουν  μετανάστη, να σε  «αυτοκτονούν».

Και γιατί όλα αυτά;

Για την «δημοσιονομική προσαρμογή» αυτό το φρούτο του νεοφιλελευθερισμού.

Τώρα ΤΙ σκέπτεσαι ΝΑ κάνεις;

Τώρα που υποθήκευσαν τη χώρα, που προσκυνούν την Μέρκελ, που λένε «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΗΣ»

Αυτοί οι ασήμαντοι σου ζητούν Συγνώμη και υπόσχονται ότι οι ίδιοι θα σε Σώσουν.

Τι ειρωνεία, τι θράσος.

                                                             Αυτούς  μωρέ θα συγχωρέσεις;

                                                             Αυτούς μωρέ θα ψηφίσεις;

Αυτούς που σε περιφρονούν

Και σε λεηλατούν μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν τους κερδοσκόπους.

                                                             Αυτούς μωρέ θα ψηφίσεις;

Φίλη μου και φίλε μου.

Υπάρχουν δεκάδες δρόμοι που οδηγούν στη σωτηρία της χώρας μας εκτός από έναν.

Αυτόν που σε προτείνουν οι προσκυνημένοι της Μέρκελ.

 Είπε κάποτε ο Τσολάκογλου: «Είμαι πραγματιστής, δεν θέλω να βάλω την χώρα σε περιπέτεια»

Τι σύμπτωση!!!

Στη νέα Γερμανική-οικονομική-κατοχή, το ίδιο ακριβώς λένε οι δόλιοι αρχηγοί της Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-(και ΠΑΡΑΚΛΑΔΙΑ τους).

Φίλη μου και φίλε μου.

Η «ζώνη του Ευρώ» αυτό το κατασκεύασμα των τραπεζιτών, τρίζει, και το πιθανότερο σύντομα θα διαλυθεί, όπως πολλές τέτοιες ζώνες στο παρελθόν.

Όμως η χώρα μας πρέπει να ζήσει, να ελευθερωθεί πριν την μετατρέψουν οι ‘’διαθέσιμοι’’ σε νεκροταφείο.

Και όπως είπε ο Κολοκοτρώνης:

«Τη λευτεριά δεν την φέρνουν οι προσκυνημένοι»

Λοιπόν

Παρόλα αυτά, αν συνεχίζεις να τους πιστεύεις….

Ε τότε, στις 7 Μαΐου μη μουντζώσεις τον εαυτό σου, μην πεις τι έκανα;

Γιατί μετά την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

ΙΩΣΗΦ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ  Μέλος της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Τούμπας

. . «η διαφορά μεταξύ ιδιοφυίας και βλακείας είναι ότι στην ιδιοφυία υπάρχουν όρια».

Κεφάλια σκυμμένα, βλέμματα γεμάτα απόγνωση και κάπου εκεί στημένοι στη σειρά, αρκετοί περιμένουν για ένα πιάτο φαϊ. Πιο κάτω έχει τελειώσει η λαϊκή αγορά και κάποιοι ψάχνουν στους σωρούς των σκουπιδιών, παραδίπλα μια ηλικιωμένη τυλίγει με ευλάβεια σε μια παλιά εφημερίδα μερικά λιωμένα ψάρια που άφησαν οι ψαράδες πίσω τους και προσπαθεί να τα στριμώξει στη πλαστική σακούλα με τις ζουλιγμένες τομάτες που βρήκε. 

Στρατιές ανέργων απλώνουν το χέρι στο πενιχρό επίδομα που έρχεται σαν ψίχουλα και ξέρουν ότι με τα χρήματα που θα πάρουν δε θα μπορέσουν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες των πρώτων δέκα ημερών του μήνα. Άνθρωποι σκυθρωποί, αμίλητοι, που τον τελευταίο καιρό ακούν παράξενες λέξεις όπως PSI, SPREADS, CDS, GOLDMAN SAKCS, ΤΟΞΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ, ΤΡΟΪΚΑ, ΔΝΤ, ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΚΟΥΡΕΜΑ ΟΜΟΛΟΓΩΝ και πολλά άλλα. Δε καταλαβαίνουν τι σημαίνουν όλα αυτά αλλά καταλαβαίνουν ότι οι ζωές τους δεν θα είναι όπως παλιά. Όλα αυτά γυρίζουν σαν εφιάλτες μέσα στο μυαλό και τη σκέψη τους. Τα πάντα γύρω καταρρέουν και μαζί με αυτά και οι ανθρώπινες αξίες.  Καθώς η ανεργία θεριεύει και τα χαράτσια ακολουθούν το ένα το άλλο, κάποιοι δεν αντέχουν και κάνουν το τελευταίο βήμα: τερματίζουν τη ζωή τους. Άλλοι πηδάνε από το μπαλκόνι τους και άλλοι τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα. Λένε ότι τα τελευταία δύο χρόνια 1850 άτομα έθεσαν τέρμα στη ζωή τους και το τραγικό είναι ότι πολλοί ήταν νέοι. Πολλές χιλιάδες το έχουν ρίξει στα αντικαταθλιπτικά και στα ψυχοφάρμακα για να βρουν λίγη βοήθεια, όπως θέλουν να πιστεύουν. Ο λαός δεν έχει δικαίωμα διαμαρτυρίας, κάθε του αντίθεση καταστέλλεται με κάθε τρόπο, ακόμη και με ωμή κρατική βία.  

Όλα αυτά δεν είναι σενάριο κάποιας ταινίας τρόμου αλλά η ωμή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι εμείς που ζούμε στην Ελλάδα!

Τα όντα που μας κυβερνάνε δεν έχουν πλέον κανένα ηθικό φραγμό, χρησιμοποιούν κάθε τρόπο για να περάσουν αυτό που θέλουν και αυτά που τους υπαγορεύουν τόσο τα ξένα όσο και τα δικά τους συμφέροντα. Τρομοκρατούν το λαό με ψέματα, υποστηρίζουν το «ή εμείς ή το χάος» και όλοι τους ακούν παγωμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν. Η χώρα μας ξεπουλήθηκε και δικαιώματα που κατακτήθηκαν με θυσίες χρόνων, καταργούνται σε μια νύχτα. Πολιτικοί που δήθεν παριστάνουν τους προστάτες των φτωχών στην ουσία βοηθούν στην εξόντωση τους. Επιβάλλονται μεροκάματα πείνας και εξαθλίωσης..

 Αυτοαποκαλούμενοι «σωτήρες» ρητορεύουν για το πώς «έσωσαν» την Ελλάδα από βέβαια καταστροφή και το μεγάλο φαγοπότι συνεχίζεται με όλους εμάς να κοιτάμε αποσβολωμένοι και ανίκανοι να αντιδράσουμε!   

Αυτό που πρέπει όλοι εμείς  ενωμένοι με μια φωνή να πούμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Μια φωνή που πρέπει να πετάξει και να υψωθεί πάνω από κόμματα και κομματικά οφέλη. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αιμορραγεί, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα κόμματα, ούτως ή άλλως δεν πρόσφεραν σχεδόν τίποτε στον ταλαίπωρο αυτό τόπο. Αν υπήρχαν ικανά κόμματα στην Ελλάδα τότε δεν θα ήμασταν σε αυτή τη τραγική θέση.

 Είναι νωπές ακόμη οι λαοσυνάξεις στις πλατείες όλης της χώρας από εκατοντάδες χιλιάδες αγανακτισμένων πολιτών το καλοκαίρι του 2011. Τις πρώτες μέρες οι χιλιάδες αυτές είχαν κατακλύσει τις κεντρικές πλατείες της χώρας, με τη προσδοκία να δουν, να φτιάξουν κάτι καινούργιο. Αυτό ήταν κάτι που έκανε πολλούς να ανησυχήσουν, και όταν με συντονισμένες κινήσεις κάποιων κομματικά προσκείμενων (κοινώς κομματόσκυλων) ο κόσμος απογοητευμένος έφευγε από τις πλατείες, αυτοί έτριβαν τα χέρια τους και κρυφογελούσαν με ικανοποίηση.  Ας μη αυταπατώμεθα ότι οι εκλογές είναι η λύση, απλά τρέφουμε ελπίδες που γρήγορα την επόμενη των εκλογών εξανεμίζονται. Αυτή τη στιγμή τα μεγάλα κόμματα έχουν δημιουργήσει ένα τερατούργημα που δεν μπορούν να το ελέγξουν. Επίτηδες έχουν οδηγήσει το σύστημα σε αδιέξοδο και καταστροφή, με μόνο στόχο να μπορούν να μας κάνουν να ζούμε σε ένα καθεστώς φόβου και ανασφάλειας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι πολύ πιο εύκολο να επιβάλεις οτιδήποτε και ταυτόχρονα να επιβληθείς. Με ψέματα, παραπληροφόρηση, εκβιασμούς και τρομοκρατία προσπαθούν να επιβάλουν με το «έτσι θέλω» τους νόμους που έχουν νομοθετήσει κάποιοι που δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους. Όμως ότι πάει να επιβληθεί με τρόμο και φόβο σύντομα καταρρέει. Ας μη διώχνουμε τις ελπίδες μας, ας διώξουμε αυτούς. Όλοι τους θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη. Ας βάλουμε κάποια όρια στη βλακεία, τους φόβους και την αδιαφορία μας. Ας κάνουμε όλοι μαζί κάτι σήμερα για το οποίο θα ήμαστε περήφανοι αύριο. Ας υποθέσουμε ότι όλοι πάμε να ψηφίσουμε με σκοπό να έχουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, ένα καλύτερο αύριο. ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ και ΜΕΡΑ με ΤΗ ΜΕΡΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΟΥΝ; ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΞΑΝΑ; Μπορεί τα άτομα που ψηφίσαμε να θέλουν να αποδώσουν αλλά να απειλούνται, να φοβούνται ή στην πορεία να έχουν πουλήσει τα πιστεύω τους. Εμείς τι θα κάνουμε, θα περιμένουμε άλλα τέσσερα χρόνια για να ζούμε με τη ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξουμε την κατάσταση;

Συμμετέχουμε σε ένα παιχνίδι που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, εκ των προτέρων, ότι είναι στημένο, όμως παίζουμε με την ελπίδα ότι κάποιοι θα μας λυπηθούν και θα μας αφήσουν να βάλουμε έστω και ένα γκολ, αλλά αυτή η στιγμή ποτέ δεν έρχεται αλλά ούτε και πρόκειται να έρθει.

Οι διάφορες δράσεις «πρωτοβουλίας πολιτών», για λόγους που κάποιοι ίσως γνωρίζουν καλύτερα από εμένα, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν πολλά, δυστυχώς δεν μπόρεσαν να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν τον κόσμο που υποφέρει.

Για πολλούς η λέξη «αυτοκριτική» ακούγεται ισοδύναμη με χάσιμο χρόνου και ανάξια συζήτησης. Γιατί όμως, τι υπάρχει άραγε πίσω από αυτό, φόβος, αδιαφορία ή σκοπιμότητα; Είναι κρίμα τη στιγμή που η Ελλάδα παραπαίει όλοι εμείς να σφυρίζουμε αμέριμνα. Γιατί οι συνέπιες των σημερινών μας πράξεων θα στιγματίσουν ανεπανόρθωτα εμάς και το μέλλον των παιδιών μας. Ας σκεφτούμε κάτι πολύ απλό: πριν την «οικονομική κρίση», οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες έκαναν ένα παιδί, κυρίως λόγω οικονομικών προβλημάτων. Σήμερα που τα πράγματα τα έχουν κάνει πολύ πιο δύσκολα πόσα παιδιά άραγε θα μπορεί να μεγαλώσει αυτή η οικογένεια; Ήμασταν ήδη χώρα γερόντων και τώρα τα πράγματα εξελίσσονται ακόμη χειρότερα! Άρα τα δήθεν «οικονομικά μέτρα» δεν έχουν σα στόχο μόνο τον απλό έλληνα αλλά την ελληνική οικογένεια, δηλαδή βαδίζουμε σε μια σιωπηλή, αναίμακτη και βέβαια γενοκτονία. Όσο και αν ακούγεται τραβηγμένο, με όλα αυτά που έχουν δει τα μάτια μας, τον τελευταίο καιρό, τίποτε πλέον δε θα πρέπει να θεωρείται απίθανο ..    

Αν συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει πρόβλημα τότε όλοι μαζί θα ψάξουμε να βρούμε λύσεις, μέχρι τότε θα είμαστε έρμαια του κάθε κομματικού πειραματισμού και του κάθε άσχετου ή διεφθαρμένου πολιτικού.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΜΕ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ, ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ,  

ΝΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ.

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ,

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΑΣ;

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ και ΣΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ…

Γ.Σ

ΕΝΑΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΑΓΩΝΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ &  ΑΓΩΝΑΣ  ή ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΥ ΑΣΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΥΤΩΝ ;

          Μερικές σκέψεις με αφορμή την αφίσα που κυκλοφόρησε πρόσφατα για την κινητοποίηση στα γραφεία των βουλευτών της Θεσσαλονίκης.

1.            Η αφίσα είχε την ατυχή υπογραφή «ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ» παρά το γεγονός πως υπήρχαν αρκετές πρωτοβουλίες, Συνελεύσεις και συλλογικότητες γειτονιών της πόλης που δεν αποφάσισαν την συμμετοχή τους σε καμιά τέτοια κινητοποίηση. Για παράδειγμα ούτε η Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας αλλά ούτε κι η ανοικτή Συνέλευση Τούμπας είχαν πάρει σχετική απόφαση. Είναι λοιπόν αντιδεοντολογικό και εξόχως αντιδημοκρατικό να επιλέγεται μια υπογραφή που υπονοεί ότι όλοι συμμετέχουν στην διαμαρτυρία με αυτά τα πολιτικά προτάγματα. Γιατί άραγε δεν θα μπορούσε να υπογράψουν την αφίσα όσες επιτροπές αποφάσισαν κάτι τέτοιο;;

2.            Επειδή δεν έχουν  αναρτηθεί ή εγώ δεν μπόρεσα να βρω τα κείμενα των  αποφάσεων των επιτροπών Κέντρου-Ευόσμου-Πυλαίας που καταλήγουν να προκρίνουν την συγκεκριμένη πολιτική κινητοποίηση, θα παρακαλούσα τους συναγωνιστές να τα δημοσιεύσουν.

3.            Τι σημαίνει η πλήρης απουσία αναφοράς στην ληστρική συμμορία της ΕΕ και του ΔΝΤ ;;  Τι υπονοεί  ή  μη σύνδεση των όσων συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας με τα όσα επιβάλλονται απέξω, φτάνοντας ακόμα και στην θεσμοθετημένη επιτροπεία;

4.              Με έκπληξη παρατήρησα την απουσία από το κάδρο των φωτογραφιών της αφίσσας των «ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ» του ΚΑΣΤΑΝΙΔΗ και του ΓΚΙΟΥΛΕΚΑ. Ποια είναι η εξήγηση λοιπόν ;  Θέλουν κάποιοι να αποτελέσουν την κινηματική εξιλαστήρια κολυμπήθρα;  Με ποια λογική θεωρούμε τον Καστανίδη –που ψήφισε το 1^ο Μνημόνιο και ήταν βασικός υπουργός και σύμβουλος του ΓΑΠ σαν μη προδότη;; Ο δε Γκιουλέκας σε ποια κατηγορία κατατάσσεται; Σε αυτή των αντιμνημονιακών πολιτικών; Όντας βουλευτής και υποψήφιος δήμαρχος της ΝΔ στην Θεσσαλονίκη; Μπορούν οι κινήσεις τακτικής και διαμόρφωσης φιλολαϊκού προφίλ κάποιων αστών πολιτικών να μας μπερδεύουν;  Εκτός κι αν θεωρούμε ότι πλέον έχουν συνταχθεί με το λαϊκό κίνημα !!

Έλεος πια!! Ο κόσμος δεν χρειάζεται κι άλλες αυταπάτες. Φλομώσαμε. Χρειαζόμαστε συνειδητοποίηση κι αγώνα.

Σαπουνάς Παναγιώτης

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΥΟΣΜΟΥ-ΚΕΝΤΡΟΥ-ΧΟΡΤΙΑΤΗ

Xρόνης Μίσσιος: H κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό!

"Για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία, η οποία δείχνει να 'χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα!" ο Χρόνης Μίσσιος, σ' αυτό το πρώτο μέρος της συνέντευξης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, τονίζοντας μεταξύ άλλων, ότι "πρέπει να αντιληφθούμε ποιά είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!" και προτείνοντας "να πάρουμε τα βουνά, να ξαναεποικήσουμε την Ελλάδα".

Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα:

Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον.

Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας!

Πρέπει να απαλλαχτούμε από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, όπως και από τις αφελείς θεωρίες της θρησκείας και όλων αυτών των πραγμάτων. Αλλά κυρίως, πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!

Κάθε πλάσμα έρχεται στον κόσμο με δικαιώματα, με δυνατότητες, να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί, να είναι χορτάτο, να καλύπτει τις ανάγκες του, κλπ. Αλλά ο άνθρωπος έρχεται σ’ έναν κόσμο, όπου εκτός από τους πορφυρογέννητους, δεν ξέρει που πάει και τι κάνει, και πώς να ζήσει.

Ταυτόχρονα αυτή η ολιστική οικολογία- οικολογική αντίληψη, η οποία δεν ασκείται μόνο σ’ έναν οικολογικό ακτιβισμό αλλά βλέπει και θέλει και παλεύει να αναστρέψει τις καταστροφικές δομές του συστήματος και να εδραιώσει έναν καινούριο πολιτισμό, είναι σημαντική γιατί είναι η μόνη διαδικασία η οποία απαιτεί όχι την υπακοή ή την υποταγή των ανθρώπων σε μια πίστη ή σε μια ιδεολογία αλλά απαιτεί την αφύπνιση της συνείδησής του και την κατανόηση του νοήματος της ζωής. Η ζωή είναι ένα χάρισμα. Είναι ένα χάρισμα που μας δίνεται μια φορά. Μια φορά! Και πρέπει να το χαρούμε, πρέπει να το δωρίσουμε, πρέπει να το ζήσουμε!

Η οικολογία μάς απαλλάσσει, επίσης, και από το άγχος του θανάτου. Ξέρουμε, ότι αυτό το δώρο, είναι με ημερομηνία λήξεως, και συνεπώς πρέπει να το χαρούμε και όχι να το σπαταλάμε μέσα σε βάσανα. Τι είναι αυτά τα πράγματα; Που κατάντησαν τη ζωή μας σήμερα;

Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούνε, δυστυχώς, να καταλάβουν, τι σημαίνει ζωή. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι όταν φτάνει το ηλιοβασίλεμα, αντί να κλαίνε γιατί πέρασε άλλη μια μέρα, και συνεπώς άλλο ένα βήμα προς το θάνατο, χαίρονται. Χαίρονται! Γιατί η μέρα τους ήταν φορτωμένη με οδύνη, με άγχος, με κυνηγητό, με προβλήματα, με όλα αυτά.

Η οικολογία είναι επαναστατική, με την έννοια ότι στοχεύει να καταργήσει όλες τις αρνητικές δομές της κοινωνίας. Είναι η μόνη επανάσταση, θα λέγαμε, η οποία δε φέρει εξουσία και δεν εδραιώνει καμία εξουσία. Και ξέρουμε από την ιστορία ότι και τα πιο ωραία, τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών, σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής. Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη.

Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και για πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο;

Μιλάω για την κυβέρνηση και για την πράσινη ανάπτυξη! Σ’ αυτή την πράσινη ανάπτυξη, λοιπόν, από τους πρώτους μετόχους είναι οι εταιρίες της BP, από τους πρώτους επενδυτές σ’ αυτή την ιστορία. Δηλαδή είναι αυτός ο φαύλος κύκλος που έλεγε ο Ελύτης, ότι με έναν ανθρωποκεντρικό - τεχνοκρατικό πολιτισμό προσπαθούμε να διορθώνουμε τις ζημιές που έκανε ένας ανθρωποκεντρικός- τεχνοκρατικός πολιτισμός. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος.

Και τι θα πει ανάπτυξη, κι ως που πάει αυτή η ανάπτυξη τέλος πάντων; Αυτή η γραμμή που πάει; Έχει κανένα τέλος; Έχει κανένα τέρμα αυτή η γραμμή; Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, περάσαμε την επανάσταση την ηλεκτρονική, και το όφελος του ανθρώπου ποιό; Η ποιότητα της ζωής του, το νόημα της ζωής του έχει χαθεί, έχει αλλοτριωθεί! Η ζωή είναι αλλού και ο άνθρωπος ο σημερινός είναι αλλού! Οι περισσότεροι άλλα ζητούν κι άλλα ζούνε, άλλα επιθυμούν και άλλα πραγματοποιούν μέσα στην κοινωνία.

Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι. Είμαστε ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι, κι όχι ο ίδιος!

Αν θέλουμε λοιπόν να οραματιστούμε ένα ανθρώπινο μέλλον, οφείλουμε κατ’ αρχήν να το οραματιστούμε σε ανθρώπινα μέτρα. Αυτές οι χαβούζες που λέγονται πόλεις εξαφανίζουν τον άνθρωπο.

Θα κάνω μια παρένθεση: πήγα κάποτε στην Ιταλία και μπήκα σε μία από αυτές τις τεράστιες εκκλησίες που έχουνε. Στάθηκα μέσα σ’ αυτό το πράγμα και χάθηκα πραγματικά. και ένιωσα έτσι, ανύπαρκτος. Αυτόματα σκέφτηκα κι ένα δικό μας, ένα εκκλησάκι σ’ ένα λοφίσκο, που μπαίνεις μέσα και ακουμπάς το Θεό ρε παιδί μου! Εκεί εκμηδενίζουν εντελώς τον άνθρωπο. Ενώ, αντίθετα, μπαίνεις σ’ σ’ ένα ερημοκλήσι και βλέπεις τον Παντοκράτορα από πάνω να σου χαμογελάει, να απλώσεις το χέρι να τον πιάσεις!

Δηλαδή, ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να επικοινωνήσει, ανεξάρτητα αν πιστεύει στον Θεό ή δεν πιστεύει στο Θείο, κλπ. Όσο υπάρχουν άνθρωποι -κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αντικαθίστανται από τους μεταλλαγμένους- θα νιώθουνε αυτή την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας. Πολλές φορές όταν είμαι «φορτωμένος» και έχει Πανσέληνο βγαίνω στην βεράντα εδώ έξω ανοίγω τα χέρια μου -όπως όταν σταύρωσαν τον Χριστό- κι ανοίγω το στόμα μου και προσπαθώ να... καταπιώ το φεγγάρι. Στέκω, έτσι, πέντε με δέκα λεπτά, και κάποια στιγμή χάνομαι, σταματάω μόνος μου, γιατί δεν ξέρω αν θα γυρίσω πίσω…

Εδώ κάτω έχω και μια ροδιά (αγαπάω πολύ τις ροδιές) η οποία, κάποια μέρα μου αρρώστησε. Πήγα στον Γεωπόνο, πήρα φάρμακα, πήρα τούτο, πήρα τ’ άλλο, την ράντισα, τίποτα! Η ροδιά κάθε μέρα και χειρότερα. Ήταν Πανσέληνος. Την σκεφτόμουνα κι ήμουν στενοχωρημένος. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, κι έκατσα σε μια πέτρα δίπλα της και άρχισα να της λέω πόσο πολύτιμη είναι για μένα, πόσο την αγαπάω, να την χαϊδεύω, να της μιλάω τρυφερά κλπ. Από την άλλη μέρα η ροδιά άρχισε να γίνεται καλύτερα. Έγιανε, και τον Σεπτέμβρη πέταξε και εκτός εποχής, πια, δυο τεράστια ρόδια. Τώρα, δεν ξέρω αν τα φάρμακα βοήθησαν, επίσης, αλλά εγώ αλλιώς το εισέπραξα και αλλιώς το ένιωσα.

Είναι δύσκολο να ανοίξουμε μια διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης. Και γιατί είναι δύσκολο; Από την δεκαετία του ’60 ο Μαρκούζε είχε επισημάνει, ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και έχει υποχρεώσει τον άνθρωπο να το αναπαράγει συνεχώς. Αυτό τι λέει;

Αυτό λέει, ότι υποχρεωτικά, έχουμε μια μετάλλαξη της συνείδησης, μια μεταφορά της, από την αυτονομία της αναζήτησης του καλού ή της ζωής, σε μια πρακτική η οποία αναπαράγει το σύστημα. Μας έχουν υποχρεώσει να παίρνουμε αυτοκίνητα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε κινητά, μας υποχρεώνουν να κάνουμε τούτο, ή το άλλο. Έχουν οργανώσει έτσι τη ζωή, ώστε δεν μπορούμε να διαφύγουμε.

Γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολη μια επανάσταση της οικολογίας. Γιατί πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, να ξεράσει από μέσα του, όλο το σύστημα, να μπορέσει να απελευθερωθεί και να μπορέσει τελικά να δει τα πράγματα όπως είναι, να δει τη ζωή του, να παλέψει, ν’ αντισταθεί, να πολεμήσει.

Σήμερα και σ’ αυτόν τον τομέα -και είναι πολύ αισιόδοξο- διάφορες παρέες παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Ακόμα, σε κάποιες περιοχές έχουν καταργήσει και το χρήμα. Εσύ έχεις βγάλει φέτος περισσότερα φασόλια, εγώ έχω πατάτες, ο άλλος έχει λάδι, ο άλλος είναι γιατρός κι αντί για πληρωμή θα του δώσω αυγά ή κοτόπουλο, κλπ.

Αυτά νομίζω είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, διότι από το οργανωμένο πολιτικό- θεσμικό σύστημα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αποκλείεται να αναπαράξει τίποτα καλό, τίποτα της προκοπής.

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου.

Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…

Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού είναι;

Λέω καμιά φορά, σ’ αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να ‘ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά, έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα ‘χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας πει κουβέντα; Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;».

Θέλω να πω, ότι, δυστυχώς, επίσης για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία η οποία δείχνει να χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Να συμβαίνουν τόσο τρομακτικά πράγματα και μέσα σ’ αυτήν και στον κόσμο και γύρω της, και να μην παίρνει χαμπάρι! Να μην αντιδρά με τίποτα!

Άκουγα τον Γιανναρά να λέει «Τουλάχιστον ας κατέβουν εκατό- διακόσιες χιλιάδες κόσμος να καταλάβουν το Σύνταγμα και να κάτσουν εκεί και να απαιτήσουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση». Αλλά πού; Αυτό που λέγεται, πια, ότι απέμεινε σαν σύνθημα γραμμένο σε γκρεμισμένους τοίχους: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», τυρβάζει περί των… ευαγγελίων ακόμα!

Ξέρεις τι είπε ο Δαντόν πριν τον καρατομήσουν; «Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών». Κατάλαβες; Και μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία. Γιατί, σου λέω, ότι η εξουσία είναι το χειρότερο, είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου!

Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα ‘τανε, "πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!"

Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.

Γι’ αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος.

Για την ώρα το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και… μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη.

Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ’ το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν!

Παλιά οι νέοι σέβονταν τους ηλικιωμένους, ενώ, σήμερα, συνήθως, δεν τους σέβονται. Παλιά τους σέβονταν γιατί, εκτός των άλλων, ο ηλικιωμένος κατείχε τη γνώση και ήξερε πότε θα φυτέψει, τι καιρό θα κάνει, τι αλλαγές θα γίνουν, από τι πάσχει το φυτό κλπ. Σήμερα ο εγγονός ξέρει περισσότερα για την τεχνολογία από τον παππού. Τον βλέπεις και πιάνει το κινητό και τραβάει φωτογραφίες και ο παππούς… κοιτάει.

Αλλά, δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.

Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θα την διαμορφώσουν.

Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Όχι! Τί πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ’ το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή; Εμείς, λοιπόν, ταξιδέψαμε σ’ έναν υπέροχο μύθο, σ’ ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα. Τώρα, αν αυτό στο τέλος της ζωής μας κατάντησε εφιάλτης, αυτό είναι άλλο θέμα, είπαμε, είναι θέμα της εξουσίας.

Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τα χρόνια πίσω, και με τη γνώση που έχω σήμερα, τι θα άλλαζα; Όλα! Πρώτα απ’ όλα πήραμε μια εμπειρία από την εξουσία, από την ιστορία, και υπήρχε και μια διαφορετική πραγματικότητα, ένα διαφορετικό μέτωπο από αυτό που δίναμε τις μάχες. Εμείς δώσαμε μάχες χαρακωμάτων, υπερασπιστήκαμε τη δημοκρατία, υπερασπιστήκαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είδαμε την κρίση που ερχόταν… Και σε ότι αφορά τις μεταλλαγές της ιδεολογίας από τη στιγμή που έγινε εξουσία η Σοβιετική Ένωση, και σε ότι αφορά την επερχόμενη κρίση του πλανήτη, μέσω της εξέγερσης της βιομηχανικής επανάστασης κλπ., τα οποία τα θεωρούσαμε, τότε, ευλογία Θεού! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λένιν έλεγε ότι εξηλεκτρισμός και βαριά βιομηχανία είναι τα δυο πόδια που θα οικοδομήσουν τον κομμουνισμό.

Και φτάσαμε στο Τσερνομπίλ και σε άλλου είδους ιστορίες, και στη συνάντηση καπιταλισμού και υπαρκτού σοσιαλισμού σε ότι αφορά τις πρακτικές για το περιβάλλον, για τα χημικά στις διατροφές των ανθρώπων και όλα αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο από τις μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου, η λίμνη της Βαϊκάλης και η λίμνη του Μίσιγκαν και οι δυο είναι μολυσμένες. Δεν υπερασπιστήκαμε, τότε, τέτοια πράγματα.

Σήμερα, μια σημαντική λέξη είναι η λέξη «βιότοπος». Τι σημαίνει; Σημαίνει βιώνουμε μαζί, κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί βιώνουμε μέσα στην διαφορετικότητά μας κι όχι σε κάποια ομπρέλα ιδεολογική η οποία μπορεί να μας οδηγεί σε διαφωνίες και σε συγκρούσεις όπως αυτές που συντηρούνται σήμερα μέσα στον χώρο της αριστεράς, οι οποίες δεν έχουν κανένα νόημα.

Όσο για έναν… εμπνευσμένο αρχηγό και ηγέτη εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική γνώμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη.

Στο άλλο σημείο στο οποίο επίσης έχω διαφωνία με τον όποιον ηγέτη και την ιδεολογία, είναι ότι πιστεύω στο αυθόρμητο των ανθρώπων, δηλαδή, μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής ή επανάστασης πρέπει να αναπτυχτεί ένα κίνημα όχι καθοδηγούμενο αλλά αυθόρμητο. Ένα κίνημα που γεννιέται από τη συνείδηση των ανθρώπων που ξέρουν που πάνε και ξέρουν τι θέλουν. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να ξαναγυρίσουμε σε μορφές εξουσιαστικές, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, εγώ ασκώ εξουσία.

Διότι υποτίθεται ότι είμαι η έδρα, ο καθηγητής, ο παντογνώστης, ο πολυγνώστης κλπ. Αυτό είναι μια εξουσία, όπως μια εξουσία είναι της μάνας προς το παιδί ή του πατέρα προς το παιδί ή όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Πιστεύω λοιπόν στο αυθόρμητο των μαζών που παλιότερα εμείς οι κουμουνιστές καταριόμασταν σαν αναρχικό. Σήμερα μπορεί κανένας άνθρωπος να ορίσει τι σημαίνει αναρχικός; Βρισκόμαστε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο είναι δομημένο με ανήθικους τρομοκρατικούς και βάρβαρους κανόνες. Το να αρνηθείς τους κανόνες και τη θέσπιση αυτού του συστήματος τι σημαίνει, ότι είσαι αναρχικός; Με αυτή την έννοια είμαστε όλοι αναρχικοί! Γιατί όλοι αναζητούμε το κάλλιστο.

Εγώ δεν ψήφισα κι ούτε θα ψηφίσω. Τι να πάω να ψηφίσω δηλαδή, να μας κοροϊδεύουνε με τη θέληση μας; Δεν πάω. Μου λένε οι άλλοι, μα ξέρεις το άκυρο είναι καλύτερο και το λευκό είναι… Ε, δε μ’ ενδιαφέρει! Με πήρε κι ο Μίκης με την κίνηση που έκανε και του λέω, βρε Μίκη μου, πρώτα πρώτα είναι τρελό στα ογδόντα μου να ξαναγίνω πολιτικός, όταν ξέρω τι σημαίνει πολιτική. Δεύτερον, εμένα με ενδιαφέρει η επόμενη μέρα. Δηλαδή αν αυτή τη στιγμή ανατρεπόταν αυτή η κυβέρνηση, η λεγόμενη κυβέρνηση, τι θα προκύψει; Άλλη μια κυβέρνηση με τα ίδια πάλι, με το ίδιο στήσιμο, με τα ίδια πράγματα; Εγώ βρίσκομαι στην άλλη όχθη! Δεν γουστάρω αυτό το σύστημα, δεν γουστάρω καπιταλισμό, δεν γουστάρω νεοφιλελευθερισμό, δε γουστάρω συγκεντρωτισμό, δε γουστάρω αυτά τα πράγματα! Θέλω μικρές κοινότητες, αυτόνομες, σε ανθρώπινα μέτρα να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Έχω μια άλλη λογική, μια άλλη αντίληψη για το πώς οργανώνεται η κοινωνία.

Ξέρω πια τι σημαίνει πολιτική. Δεν γίνεται. Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε;

Γι αυτό λέω, ότι είναι πρόβλημα συνείδησης και όχι ιδεολογίας; Είναι πρόβλημα συμπεριφοράς κι όχι ιδεολογίας.

Και δυστυχώς, πιστεύω, ότι εμείς ήμασταν οι... τελευταίοι των Μοικανών. Σε εμάς το σύστημα ασκούσε σωματική βία, μας έκλεινε φυλακή, μας βασάνιζε, μας χτυπούσε για να μας υποτάξει. Για τις σημερινές γενιές είναι πιο δύσκολα. Τους κάνουν λοβοτομή, τους απορροφά το σύστημα συνεχώς μέσα στη μηχανή του κέρδους, δεν τους αφήνει περιθώρια ούτε να οραματιστούν, ούτε να φανταστούν, τους αφαιρεί την κριτική σκέψη. Την ψυχή!

Κι ας είμαστε η χώρα των μεγάλων ποιητών. Κανένας λαός δέκα εκατομμυρίων δεν έχει τρία νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν. Και μάλιστα, θα υπήρχαν κι άλλοι που θα έπρεπε να πάρουν το νόμπελ και δεν το πήραν… αλλά τέλος πάντων.

Θυμάμαι, τον Βάρναλη… ήμασταν ένα βράδυ στη Βουκουρεστίου και θέλαμε να ανεβούμε στη Δεξαμενή και λέει ο Βάρναλης του Κορνάρου «κουμπάρε περίμενε λιγάκι να περάσει κανένα ταξί να μας πάρει να ανεβούμε πάνω. Ε, περιμέναμε, και σε λίγο βλέπουμε μια ωραία γυναίκα να περπατάει και τότε λέει ο Βάρναλης «κουμπάρε, ήρθε ταξί, πάμε! Άμα βλέπουμε αυτή μπροστά μας… φτάνουμε!». Ο Βάρναλης, ήταν καταπληκτικός άνθρωπος και διαφορετικός, και δεν υπάρχει άλλος στίχος που να περιγράφει σήμερα την κατάντια του ελληνικού λαού “Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα”. Όπως έχουμε και μεγάλους λογοτέχνες και γυναίκες, τη Σωτηρίου και άλλες. Είχαμε καλή λογοτεχνία. Τώρα δεν έχουμε τίποτα! Α, ο Μακριδάκης είναι καλός.

Τολμάτε ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε. Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση απλά στις παρέες, στον κήπο τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.

Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος.

Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, «είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε». Δεκαεφτά χρονών παιδί ήμουν και καταδικασμένος για θάνατο, κι εγώ τους έγραφα... Τώρα, βέβαια, λέω για "τί";

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/xronis-missios-h-koinonia-deixnei-na-exei-pathei-egkefaliko